Babalar Hiçbir Yere Gitmez

Geldi ayrılık zamanı.. 
Annem geliyor hep aklıma... 
Ben 30 yaşındayım o 21 yaşındaydı... 
Ben 4 ay uğurluyorum eşimi, o ömür boyu uğurluyor... 
İkimizin de kucağında birer bebek, süt kokulu yavru... 
Çok şükür ki diyorum, 
Babam gibi değil, baban gördü seni.. 
Gördüm hep sana bakışını, gülüşünü... 
Sana sarıldığı her an, ben bitmesin istedim. 
Kendi hasretimi sizinle gideriyorum adeta... 
Sizin bağınız siliyor içimdeki korkuları... 

Ama işte oğlum, 
Geldi ayrılık zamanı... 
İnsallah "bu seferlik" böyledir, kim bilir... 
Sen simdi farkına varmadan hiçbirşeyin 
Uyuyorsun yine rahatına düşkün halinle, kollar teslim olmus üstün açık... 
Ben ise yaninda seni izliyorum, 
Gözlerimden süzülen yaşlarla... 
Ağlamak değil bunun adı; bu başka birşey... 
Ölesiye korkunun adı belki o yaşlar... 
Çünkü biliyorum ne yapsam yerini dolduramam 
Senin için kahraman olan o adamın yerini... 
Biliyorum çünkü hiçbir oyun onunla olanlar gibi olmayacak... 
Hiçbir "e e" o kadar tatlı gelmeyecek, 
Hiçbir "cici", babanla uyuduğun zamanın keyfini vermeyecek, 
Hiçbir "uc uc" onunla olan gibi heyecan vermeyecek... 
Ama oğlum biliyor musun hasret iyi birşeydir aslında?! 
Hasret kıymet bilmektir... 
Hasret gün saymaktır... 
Hasret erken büyümek olsa da, 
Onun yaninda hep bebek olmaktır... 
Çünkü vuslat ile gelir en büyük heyecanların ve mutlulukların. 
Vuslat tutar seni dimdik ayakta... 
Öyle ki vuslat ömrün olsun istersin hatta... 

Şimdi sen, birkaç güne anlayacaksın babanın eksikligini... 
O ise çoktan özlüyor seni... 
Ama biz, ana-oğul aşacağız günleri, 
Koşacağız babana... 
Ve hergün aslında 3 kişiymiş gibi yapıp 
Onun yanımızda olduğuna inanacagız... 
Çünkü o hep bizimle olacak oğlum... 
Çünkü babalar hiçbir yere gitmezler...